torsdag 24 november 2011

Att trampa runt i gränslandet

Nu sätter vi varandras hjärtan i brand och våra egna på spel.

Att vi alltid ska försvåra allting. Aldrig tala sanning trots att vi aldrig ljuger för varandra.

Jag vill säga att du är fin, att jag vill vara nära, jag vill lista mina krav. Istället säger jag ingenting, bara tittar på dig. För att förstå om du förstår.

Du vill säga till mig att jag får dig att känna, men du vill inte lova mig saker. Att du inte kommer vilja om jag kräver för mycket. Du garderar dig, vågar inte älska mig. Så du tittar bara oförstående tillbaka.

Vi vill inte förstå. Var finns det roliga i att lägga korten på bordet och tala klarspråk? Förväntan och oro går ju hand i hand när man träffar någon ny. Vi vill inte leva utstakat. Vi vill bara leva.

Och när vi vaknar sådär nära vet vi först inte vad vi ska säga. Vad kan vi säga? Att fråga dig om du sovit gott känns så slentrianmässigt och fel. Trots att jag verkligen undrar.

Så jag flyttar istället närmare och bara tittar. Ju längre ifrån dig jag är känslomässigt, desto närmare får min kropp vara. Så har vi bestämt.

Jag vill fråga tusen saker. Vill inte behöva lägga band på mig själv, bara fråga dig om dig. Men jag vill inte behöva svara på dina tusen frågor. Jag vet inte ens om du har frågor som du låter bli att ställa.

Vi har så många oskrivna regler trots att vi är så okomplicerade. Det är självklart vad vi gör, oklart vad vi är.

Jag vill ha dig närmast. Vill inte att det ska vara så självklart att hålla din hand att jag slutar tänka på hur det känns. När jag väl tar din hand under bussresor tidigt på morgonen. Vill inte finna mig själv gå runt och vara irriterad på dig för att din smutstvätt plötsligt angår mig, för att du dubbelbokar och för att du irriterar dig på mig.

Men ibland ligger jag och försöker komma ihåg hur man gör när man andas för att jag bara skulle vilja vara där du är. Vilja ha rätten att säga att jag vill vara där du är.

Jag står emot impulsen att berätta för dig att jag är vanvettigt förälskad i dig. Säger inte hur jag längtar och hur jag hatar att inte veta om du är min. Vågar inte berätta vad jag har för bild av dig. Det skulle ju bara leda till att den här illusionen vi har byggt, hela vår föreställning om att vi kan vara nära och samtidigt skydda oss från hjärtesorg, rasar samman. För det som tar en början får automatiskt ett slut längre fram.

Vi nöjer oss med att stå och hångla på startlinjen. Utan mål i sikte.

Om du aldrig får veta vilken kontroll du har, så tappar jag inte min självkontroll. Allt jag vill nu är att tycka om dig, göra dig lycklig, fråga om du sovit gott. Vara din, gränslöst. Men vi vet båda två att gränsen går där någonstans mellan lakanen, så jag väljer att flytta lite närmre och hålla tyst, för då kommer du vara min lite längre.

Ljuger för mig själv för att kunna vara ärlig mot dig.

Inga kommentarer:

Skicka en kommentar